مدح و شهادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم
گـشـتـه مـدیـنـه غـرق عـزا وامحـمدا مـاتـم گـرفـتـه ارض و سـما وامحمدا گـوئـید روی مـأذنه (حیّ علی العزا) رفت از جهـان رسـول خـدا وا محمدا روز یـتـیـمـی هـمـه امـت است، پـس نــالــه زنــیــد یـا ابــتــا وا مــحــمــدا مولا زند به سینه و زهرا زند به سر جـبـریل گـشـتـه نـوحـه سـرا وا محمدا مانده سه روز پیکر پاکش روی زمین دفــنـش نـکــرده‌انـد چـرا وا مـحـمــدا مـاه صـفـر تـمـام شد امـا شـروع شد انــدوه اهـل بـیـت شـمــا وا مـحــمــدا دردا که جای گـل همه با هـیزم آمدند بـر آسـتــان شـیــر خــدا وا مـحــمــدا دردا که جای تعزیت و عرضِ تسلیت سـیـلـی زدنـد فـاطـمــه را وامـحـمـدا دستی که بوسه گاه نبی بود بد شکست این طـور اجـر او شـد ادا وا مـحـمـدا آن زن که زهر داد نبی را پس از نبی خـون کـرد قـلـب آل عـبـا وا مـحـمـدا ملـعـونه پـیـش قـبـر نبی بر تن حسن هـفــتــاد تــیــر زد ز جـفـا وامحـمـدا هفتاد زخـم جـسم غریب مدینه خورد امـا غـریب کـرب و بـلا؟ وا مـحـمـدا بیش از هزار و نهصد و پنجاه زخم داشت از تیر و تیغ و سنگ و عصا وامحمدا زینب به گریه گفت که یاایهاالـرسول یـک دم بـه قـتـلـگـاه بـیـا وا مـحــمـدا ( این کشته فتاده به هامون حسین توست این صید دست و پا زده در خون حسین توست) |